Our Mission

De Tessalonicenzen waren ervan overtuigd dat het eeuwige leven uitsluitend zou worden gegeven aan hen die tot de wederkomst in leven zouden blijven. ‘Ze hadden goed gezorgd voor de levens van hun vrienden, opdat ze niet zouden sterven en de zegen zouden verliezen waar ze naar uitkeken om die te ontvangen bij de komst van hun Heer. De een na de ander van hun dierbaren was echter van hen weggenomen, en de Tessalonicenzen hadden angstig voor de laatste keer naar de gezichten van hun doden gekeken. Ze durfden nauwelijks te hopen hen in een toekomstig leven te ontmoeten.’ (Ellen White, Van Jeruzalem tot Rome, p. 190.)

Lees 1 Tessalonicenzen 4:13-18. Hoe corrigeerde Paulus deze misvatting?

Er is historisch gezien een neiging om meer in deze uitdrukking te lezen dan dat er in de tekst staat: ‘dat God door Jezus de doden bij zich zal halen, samen met Jezus zelf.’ Velen die de theorie van de natuurlijke onsterfelijkheid van de ziel aanvaarden, suggereren dat Christus bij zijn tweede komst uit de hemel de zielen van de rechtvaardige doden zal meenemen die al in de hemel bij God zijn. Die zielen worden dan herenigd met hun respectievelijke herrezen lichamen. Een dergelijke uitleg is niet in overeenstemming met wat Paulus ons in zijn algemeenheid leert over dit onderwerp.

Lees de woorden van deze niet-adventistische theoloog over de werkelijke betekenis van dit vers: ‘De reden waarom de christenen in Tessalonica hoop kunnen hebben als ze rouwen om de dode leden van hun gemeente, is dat God hen “zal halen”. Dat wil zeggen dat Hij deze overleden gelovigen zal doen opstaan en ervoor zal zorgen dat ze aanwezig zijn bij Christus’ wederkomst, zodat ze “met Hem” zullen zijn. Dat houdt in dat deze overleden gelovigen niet op de een of andere manier in het nadeel zullen zijn door de komst van Christus. Zij zullen op zo’n manier “met Hem” zijn dat ze op dezelfde manier zullen delen in de heerlijkheid die gepaard gaat met zijn terugkeer als de levende gelovigen.’ (Jeffrey AD Weima, 1-2 Tessalonicenzen, Baker Exegetical Commentary on the New Testament (Grand Rapids, MI: Baker Academic, 2014), p. 319.)

Als de zielen van de rechtvaardige doden al bij de Heer in de hemel waren, zou Paulus de uiteindelijke opstanding niet als de christelijke hoop hoeven te noemen. Hij had kunnen volstaan met te zeggen dat de rechtvaardigen al bij de Heer waren. In plaats daarvan zegt hij dat Hij ‘de doden bij zich zal halen, samen met Jezus zelf’ door hen aan het einde der tijden op te wekken uit de dood.

De hoop op de uiteindelijke opstanding zorgde voor troost bij de Tessalonicenzen die in rouw waren. Dezelfde hoop kan ons helpen met vertrouwen de pijnlijke momenten onder ogen te zien wanneer de koude greep van de dood onze dierbaren van ons wegneemt.

1 Tessalonicenzen 4:13-18 Hoe corrigeerde Paulus deze misvatting?